Yeni Şafak muharriri Yaşar Değirmenci, “Şartlar çok ağır, önemli bir geçim meşakkati yaşanıyor. Dekor değişti ve parlaklaştı. Lakin o değişen dekor içindeki kasvetler daha da arttı. En büyük taklit, sonunun mutlak felaket olduğu bilinerek yapılan taklittir. Taklit; kimliği, kişiliği kaybetmektir. İç ve dışta yaşadığımız çeşitli buhran sebepleri var.” değerlendirmesini yaptı.
Değirmenci yazısında, “Bir yılın tamamlanması, insanı kanıya sevk etmeli. Nasıl geçti bu bir yıl? Gelecek yıla nasıl başlıyoruz? İnsan fıtratı, vaktin akışına bu türlü bakacak bir yapıdadır. Normali budur. Güneş batarken birinin “yaşasın, güneş battı” diyerek, oynamaya, zıplamaya, kahkaha atmaya başladığını görseniz nasıl karşılarsınız? Yıl biterken tıpkı şeyleri yapanların hali bundan farklı mıdır? Otur, düşün be mübarek adam! Ömründen bir yıl daha gitti. Ne yaptın bu yılda? Kimler kaldı geride? Sen bundan sonra ne yapacaksın? Bu hayatın mânâsı ne? Sen o mânâya uygun mu yaşıyorsun? Yanındakiler, etrafındakiler, nasıl yaşıyor? Sorumluluğun, mutluluğun icapları nedir? Zamanı-ömrümüzü bedelli kılan mânâlardan uzak kalırsak, hastalıklı yapıya bulaşmışız demektir. Bir 24 saat yaşıyorsun lakin günü gün üzere, geceyi gece üzere, ay’ı ay üzere, yılı yıl üzere yaşamıyorsan, iraden ve şuurun nefsânî zaaflar yüzünden “düzenleyici-yön verici” zenginliğini de kaybetmiş.” sözünü kullandı.
Değirmenci şunları kaydetti:
“Şartlar çok ağır, önemli bir geçim problemi yaşanıyor. Dekor değişti ve parlaklaştı. Lakin o değişen dekor içindeki düşünceler daha da arttı. En büyük taklit, sonunun mutlak felaket olduğu bilinerek yapılan taklittir. Taklit; kimliği, kişiliği kaybetmektir. İç ve dışta yaşadığımız çeşitli buhran sebepleri var. Düşünülecek çok sarp problemlerin içindeyiz. Lakin “yılbaşı” kimilerine bunların hepsini unutturuyor! Bizim mi bu hayat? Biz bu muyuz? “Kendimizi unuttuk” itirafının işareti mi yoksa bu? Cemil Meriç’in hoş bir kelamı var: “Düşen tutunacağı kolu seçemez” diyor. Bir bakıyorsunuz insanların yarısı ağlıyor, yarısı oynuyor veyahut beşerler ya ağlıyor, ya oynuyor. Oynayanların birden fazla da ağlamamak için oynuyor. Bu türlü bir psikoloji içinde bulunmamız, bizi biz yapan kıymetlerimizin kaybından. Habire savrulduk ve hâlâ savrulmaya devam ediyoruz. Her kazandığımızı ruhumuzdan verdiklerimizle ödettiler. Yakamızı paçamızı bırakmadılar. Sevgiyi-saygıyı, merhameti-şefkati reddeden hayat usullerinin icbarıyla ruh dünyamızı kan-revan içinde bıraktılar. Kendi kendimizin hem zâlimi, hem mazlumuyuz.
Bu duruma oturup ağlamaz mısınız? Kimi insani çöküşler, hayvanda bile görülmez, birtakım insani yükselişlere ise melekler bile erişemez. Beyinler uyuşmuş, ruhlar iğdiş edilmiş, neresinden tutsanız elinizde kalıyor. İdeolojik bakmıyorum. Büsbütün insanımızı düşünerek kıymetlendirme yapıyorum.
İnsanımız bu kadar yozlaşmamalıydı. Bu hale düşürülmemeliydi. Her “yılbaşı kutlamaları”nda bütün bu acınası haller ortalığa saçılıyor. Bu problemin kökünde de iman ve ahlak buhranıyla yaşanan kimlik ve kişilik sıkıntısı var. İnsanımızı abluka altına alan ‘dijital işgal’ insanımızı TV-bilgisayar-internet-magazin ağına düşürdü. Kimlik bunalımı’mız, ‘varlık bunalımı’na dönüşüyor. Kendi değerlerimizden uzaklaşma davetlerini ninni üzere dinlersek, ikaz sarsıntılarını beşik sallantısı üzere yorumlarsak, uyanmama inadını her şeye karşın sürdürmekten vazgeçmezsek ‘hastalığından habersiz hasta’ durumunda oluruz. Evet, sevgi-saygı-tahammül-anlayış-iz’an-insaf-idrak. Kişiliğe-kimliğe-şahsiyete hürmet. Hepimizden beklenen de bu değil mi?”